Onvoorspelbaar als de pest

Het leven in mijn hoofd gaat niet altijd over rozen. Eerder een bos wilde tulpen die niet weet of ‘ie nou halfdood is of zich gewoon aanstelt. De ene dag lijk ik alles op een rijtje te hebben om me de volgende dag alweer af te vragen waar ik in godsnaam mee bezig ben. 

Als ik terugkijk op mijn (school)carrière is dat er niet bepaald een om over naar huis te schrijven. Wetend dat er in dat koppie een havo/vwo talent schuilt en nu niet eens een mbo diploma op zak hebben is niet iets om trots op te zijn. Doet me niks, boeit me niet. De woorden die ik het beste uiten kan. Natuurlijk doet het me wel iets. Wat mijn naaste bijvoorbeeld vinden van het feit dat ik ben zoals ik ben. Onvoorspelbaar als de pest. Ze zullen, net zoals ik, vinden dat ik heb gefaald voor de zoveelste keer. 

Ik twijfel zo vaak wat ik wil met mijn leven dat ik zelfs ga twijfelen aan het twijfelen. Één ding weet ik zeker, niemand maar dan ook niemand pakt mijn positiviteit en creativiteit af. Al zit ik nog zo diep verzonken in mijn eigen warhoofd. Ik vind wel een weg, ik ga iets of iemand tegenkomen wat perfect in mijn straatje past dat is zeker. Toeval bestaat niet. 

Voor een ander lijkt het misschien alsof ik geen doorzetter ben op het moment dat ik van baan verander of ergens mee stop maar, waarom zou ik doorgaan met iets wat mij niet gelukkig maakt. Dacht het niet. 

Ik kies voor mij, inclusief mijn drukke kop en datgeen waar ik geluk in vinden kan.