Ik doe het voor jou, beloofd!

Ik zou willen dat de tijd die wij samen hadden nooit slechts een herrinering werd. Ik zou willen dat ik wakker werd in mijn moeder haar huis, de tuin in stapte en even naar je zwaaide om je te vragen of je zo klaar was om weg te gaan. Vandaag niet, je voelde je niet goed. Dat was prima, bleven we toch lekker binnen. Morgen nog een dag! 

Ooit zou het eraan komen en dan was er geen morgen meer. Voor mij wel, voor jou niet. Je beloofde mij nog lang niet in de steek te laten en daar geloofde ik heilig in. Jij had al zoveel overwonnen dat we minimaal voor 40+ gingen. 

De mooiste momenten waren misschien nog wel de kleinste. Of het nu ging om dat ik jouw eten stiekem op at in het ziekenhuis in ruil voor de belofte dat je echt was aangekomen deze week of dat ik mijn longen uit mijn lijf trapte met jou achterop de fiets. Simpelweg omdat jouw longen mij achterop al helemaal geen goed plan vonden. 100 pogingen om op de skatebaan te klimmen, wat jou beter af ging dan mij, om een welverdiend lauw blikje energy te drinken in combinatie met een binnen een minuut of tien naar binnengewerkte zak met kersen. 
Je moet eens weten hoe graag ik dat nog eens zou willen doen. Wel alleen met jou. We hadden het druk, zover je druk kan zijn op je 18e. We zwaaiden naar elkaar: tot snel, veel plezier vandaag! En zo ging dat weken. 

Zaterdag. Je lag weer in het ziekenhuis maar, deze keer was het niet zomaar een controle. Foute boel. Mijn gevoel heeft mij nooit in de steek gelaten en de moeilijkste vraag uit mijn leven stelde ik jou. “Hoe groot is de kans dat je doodgaat?” Mijn onderbuikgevoel was zo groot. Jij vertelde mij het tegendeel. “Ik mis je, als ik thuis ben gaan we weer ouderwets op pad en zoveel leuke dingen doen! Beloofd!” Ik luisterde nooit naar doktoren en ondanks dat jij rust nodig had ging ik altijd op bezoek. Deze keer niet en daar zal ik altijd spijt van hebben. Onbewust wist ik het denk ik, de angst was te groot dat dit de laatste keer zou zijn. De dag dat ik besloot om toch langs te gaan blies jij jouw laatste adem. 

De belofte die jij aan mij maakte zal ik de rest van mijn leven voortzetten. Ik ga je overal mee naartoe nemen en ik weet 100% zeker dat je erbij zult zijn. Mijn beste vriendin, Iris Fransen, overleed 3 Oktober 2013. Cystic Fibrosis, beter bekend als taaislijmziekte, in combinatie met een dubbele klaplong en veel te vaak gebruikte reserves waren sterker dan Iris. Ik ben zo enorm trots op hoe zij heeft gestreden! 

“IK SLUIT MIJN OGEN EN IK VLIEG. IK VLIEG NAAR JE TOE, IK PAK JE STEVIG VAST. ALLEEN WEET IK NOG NIET HOE.” – mijn laatste woorden aan jou

Mel.